Juist als ik de hoop verlies en in een mentaal zinkgat schiet, lees ik dat ik genomineerd ben voor de award Positieve Gezondheid van WEL in Flevoland. Ik kan wel huilen. Zo positief ben niet. Het vertrouwen in mijn eigen gezondheid is laag. De vrouw die altijd overal mogelijkheden ziet, zit er doorheen.
Ik heb van alles geprobeerd om mijn Long COVID achter me te laten, waar ik sinds 2020 mee rondloop. Maar na een maandenlange periode van dagelijkse intensieve therapie in het ziekenhuis ben ik niet voor- maar achteruitgegaan. Ondanks de dagelijkse hyperbare therapie in het ziekenhuis, bezoeken aan diverse specialisten en klinieken, de psycholoog, acupuncturist en talloze andere therapieën, meditatie, supplementen en zo veel meer, voel ik me na ruim vier jaar optimisme, moe. Zo moe. Zo machteloos. Het liefst kruip ik onder mijn dekentje op de bank.
Een stemmetje fluistert sinds kerst in mijn oor dat ik Vraagelkaar tekortdoe. De nominatie biedt een kans om podium te geven aan de enorme impact die onze organisatie heeft op mensen die eenzaam en/of kwetsbaar zijn. Het stemmetje fluistert dat ik mensen die chronisch ziek en/of eenzaam zijn tekort doe door weg te duiken. Omdat ik zelf heb ervaren hoe het kan voelen, als anderen het niet begrijpen. Bijvoorbeeld als je hoort dat je er ‘zo goed uit ziet’ als je wel een keer ergens komt. Kijk maar naar de foto bij dit artikel: ik zie er stralend uit. Maar dat ik vier dagen moest bijkomen nadat Femke deze mooie foto maakte, zie je niet. Dat ik na een bezoek aan een feest, begrafenis of werkbijeenkomst vrijwel altijd ziek word. Vaak zetten mijn klieren al op voordat ik weer thuis ben. Dat mijn fysieke en sociale batterij zo laag is, dat gesprekken moeite kosten. Zoveel dat ik geen rondje meer door de wijk liep, maar de eenzaamheid in het bos opzocht om mijn hond uit te laten, zodat dat ik niemand tegenkwam.
Tijdens de kerstvakantie ga ik met mijn gezin en vrienden naar Zwitserland. In de bergen voel ik voor het eerst sinds ik met hyperbare therapie begon een sprankje gezondheid terugkeren. Ik kan – weliswaar gedoseerd – meedoen. Ik geniet, ik lach, ik zing, ik wandel en ik ski. De zwarte nevel trekt weg. Zou het dan toch? Mijn levenslust komt weer terug. Ik heb weer hoop. Natuurlijk komt er weer een klap als ik halverwege het koken, voor de zoveelste keer moet afhaken omdat het niet lukt. Maar ik veer weer terug. Ik ben Positief Gezond ook als mijn lijf niet meewerkt. Hoewel ik oprecht geloof dat ik ook qua behandeling nu eindelijk het juiste spoor te pakken heb.
Ik denk aan alle mooie momenten van vier jaar ziek zijn waarin ik zoveel geleerd heb over Transactionele Analyse, waarin ik mijn creativiteit kwijt kon in schrijven. Waarin ik met mijn gezin steeds bedacht hoe ik wél kon meedoen: met de taxi de berg op en op de mountainbike er weer af, op de surfplank staan. Al is het maar voor even. Mijn brein overladen met hoop was essentieel. Elke kleine stap werd gevierd en gewaardeerd. En een paar dagen de hoop verliezen als het geloof weg is, is niet erg. Het was goed om aandacht te geven aan mijn verdriet.
Ondanks dat ik ziek was, is mijn levenswerk bij Vraagelkaar voortgezet: mensen verbinden voor duurzaam contact. De methodiek waar ik zo lang aan gesleuteld heb en waar mijn fantastische collega’s in de dagelijkse praktijk met zoveel passie mee werken, wordt nog toegankelijker. Ik denk aan de woorden van een lid van Vraagelkaar die diepe indruk op mij maakten: ‘Ik wilde dat ik dit 20 jaar eerder had geleerd. Dat had me veel ellende bespaard. Maar nu ik het weet, sta ik zoveel positiever in het leven en in mijn relaties.’
Dankzij mijn geweldige collega’s en onze fijne leden, die met elkaar dapper stappen durven te zetten in persoonlijke groei én vriendschap, kan ik toch bijdragen aan meer Positieve Gezondheid in Flevoland. Ook in 2025 en daarna.
PS: Je hebt nog tot 12 januari om te stemmen. Er zijn negen anderen die onvermoeibaar strijden voor meer Positieve Gezondheid. Ze verdienen wat mij betreft allemaal zonder uitzondering de award. Je leest meer op welinflevoland.nl/wel-award