Eenzaamheidsstrijder van paard geworpen in volle arena

Hoe ik ooit de meest eenzame deelnemer aan ons evenement een rotgevoel bezorgde. En hoe ik die ervaring heb omgezet in vijf tips voor mensen die zelf iets organiseren in de Week tegen Eenzaamheid.

Met zo’n vijftig eenzaamheidsstrijders, onder wie een groot aantal supermarktmanagers, ontvingen we vijfhonderd eenzame Hagenaren en Hagenezen in het stadhuis. Tijdens de door ons georganiseerde lunch probeerden we van iedereen te achterhalen of ze bijvoorbeeld van wandelen, fietsen, tennissen of schaken hielden. Ook ik voerde die dag een stuk of vijftien gesprekjes met deelnemers over hun behoefte om contact te maken.

De coördinatie van zo’n evenement laat ik meestal aan een collega over, zodat ik alle aandacht kan hebben voor de mensen die aanwezig zijn. Maar die bewuste dag was mijn vaste coördinator op vakantie, dus ik dacht: dat doe ik er zelf wel even bij.

Feloranje haar

Meteen na mijn praatje op het podium trok een dame met feloranje haar aan mijn mouw om te vertellen over haar gevoelens van eenzaamheid. Uiteraard ging ik meteen naast haar zitten. Ik zocht haar profiel op om te kijken wat ik van haar wist en hoe ik haar kon verbinden aan een bijpassende buurtgenoot. Terwijl ik met haar in gesprek was, kreeg ik als coördinator voortdurend vragen op me afgevuurd over dingen die geregeld moesten worden. Terwijl ik nietsvermoedend weer iemand antwoord gaf, stond de vrouw plotseling huilend op. Ze voelde zich door mij volledig genegeerd. Afgewezen. Daar kon ze niet bij – en ik ook niet.

Geschokt staarde ik haar aan. Een van de supermarktmanagers zag het gebeuren en nam haar mee naar een rustige tafel. ‘Dit moet jij ook helemaal niet doen’, zei hij terecht. Toen ik even later bij ze ging zitten, had hij haar al uitgelegd dat het misschien niet het beste idee was geweest om in de drukte meteen op de spreker af te stappen. Nu voelden we ons allebei een beetje schuldig; we hadden het beide anders kunnen aanpakken.

Verhalen van lotgenoten

Uiteindelijk stond ze op, met mijn boek De Gelukstafel onder haar arm geklemd. Vol tips en verhalen voor meer veerkracht en vriendschap. Dat zou ze thuis in alle rust gaan lezen, want ze kon wel wat tips gebruiken. Ze knikte naar me en haar waterige ogen staan nog op mijn netvlies. Als stoere eenzaamheidsstrijder voelde ik me toch een beetje alsof mijn paard me net voor de hindernis had afgeworpen voor een volle arena.

Zelfs nu voel ik me nog steeds een beetje naar dat ik haar toen dat rotgevoel heb bezorgd. Een gevoel dat je misschien herkent als je zelf activiteiten organiseert voor eenzame mensen. Het is en blijft moeilijk om aandacht te geven aan de mensen die jou het meest nodig hebben en tegelijkertijd in de gaten te houden of alles loopt zoals jij het bedacht had.

Vijf tips voor organisatoren

• Zorg dat op de dag zelf óf gesprekken voert met de deelnemers óf dat je de activiteit coördineert – en niet allebei.
• Ga zelf geen eten uitserveren. Zet alles klaar op tafel en vraag de eerste mensen die aanschuiven om de anderen op te vangen. Dat werkt. Deelnemers verwelkomen elkaar actief en geven eten aan elkaar door. Er ontstaat meer contact en je hebt meer ruimte om aandacht te geven aan de echte behoefte van de mensen die gekomen zijn.
• Bel mensen na afloop. Hoe vonden ze het? Hebben ze iemand ontmoet met wie het klikte? Hebben ze afgesproken?
• Zorg dat mensen handvatten hebben die ze na afloop thuis nog eens rustig kunnen doorlezen, zoals het boek De Gelukstafel. Dat helpt echt. En het helpt jou ook als je het boek achteraf met ze bespreekt. Welk hoofdstuk raakte het meeste? Welk hoofdstuk bood herkenning? Dat geeft je een schat aan informatie.
• Schaf het ontzorgpakket aan.

Vraagelkaar

Goed om te weten: bij Vraagelkaar weten we van 15.000 eenzame mensen waar ze van houden én waar ze behoefte aan hebben. Zo kunnen we mensen verbinden met een buurtgenoot die écht bij ze past. En als ze drempels ervaren in het aangaan en onderhouden van contact, dan ondersteunen we ze daarbij met behulp van onze unieke methodiek gebaseerd op drie pijlers.  

drs. Janet Turkstra, oprichter Vraagelkaar