Maskers

Gebogen over een schap vol citroenen hoorde ik haar stem. Enthousiast riep ze mijn naam. Ik bevroor, dacht meteen aan mijn besluit om zonder oogpotlood en mascara de deur uit te gaan. Het liefste verstopte ik me. Zodat ze me niet kon zien. Het meisje waarmee ik zoveel plezier had gehad tijdens een schoolreis naar Londen liep op me af. Verstoppen – hoe graag ik het ook wilde – was geen optie.  

Christien stond enthousiast voor me. Ik herinner me nog haar vrolijke begroeting. Maar bovenal herinner ik me haar perfect aangebrachte blauwe mascara en dito potlood van Dior. Ze zag eruit om door een ringetje te halen. En ik… onzeker als ik was, schaamde me voor mijn blotebillengezicht. Terwijl zij dichterbij kwam, deed ik een stap achteruit. Ongemakkelijk reageerde ik op haar vragen over mijn nieuwe studie. Het gesprek kwam – met dank aan mij – niet lekker op gang. Het was de laatste keer dat ik haar ooit sprak.  

Inmiddels kan ik sinds vorig jaar dagelijkse hyperbare zuurstoftherapie kreeg vrijwel geen make-up meer verdragen. Hypoallergene varianten ten spijt verdraag ik het niet meer. Niet dat ik veel make-up draag sinds ik Long COVID heb, maar in speciale gevallen voel ik me er nog altijd een beetje mooier door. Twee dagen geleden kwamen twee vrienden die ik lang niet had gezien. Even schoot het voorval bij de citroenen weer door mijn hoofd. Ik had me geen zorgen hoeven maken. We hadden een heerlijke avond.  

Als ik Christien zou tegenkomen en haar zou vragen of ze iets aan mij gemerkt had, ben ik ervan overtuigd dat ze niet aan mijn gebrek aan make-up, maar aan mijn afwijzende houding terugdenkt. Misschien. Heel misschien voelde ze zich zelfs wel afgewezen door mijn gebrek aan enthousiasme en voelden we ons allebei rot na afloop. 

Mijn masker zat niet op mijn gezicht, maar in mijn overtuiging: ‘alleen mét make-up ben ik goed genoeg’. Pas later ontdekte ik hoe zo’n script verbinding in de weg kan staan. Misschien is dat wel de kern: het zijn niet de maskers zelf, maar de belemmerende overtuigingen erachter die ons eenzaam maken. 

—
Deze blog is geschreven door Janet Turkstra (oprichter van Vraagelkaar). Hoewel ze sinds 2020 worstelt met Long COVID is ze achter de schermen op zoek naar manieren om sprankjes geluk te verspreiden ✨. Ze schreef het boek de Gelukstafel over vriendschap en jezelf laten zien. Het luisterboek is ingesproken door Dieuwertje Blok.